บ้านหลังแรกของเรา คือ"ครอบครัว"ที่ซึ่งสอนให้เราเดิน วิ่ง พูด มีทั้งเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม และ น้ำตา... มีพ่อแม่พี่น้อง คอยรอรับเมื่อกลับมาจากโรงเรียน
บ้านหลังที่ 2 คือ "โรงเรียน" ที่ซึ่งสอนให้เรา เขียน อ่าน และรู้จักการอยู่ร่วมกับผู้อื่น.... มีคุณครู และเพื่อน เป็นผู้ให้ความรู้ และสอนให้รู้จักเข้าสังคม
บ้านหลังที่ 3 อาจจะเป็น ... สถานที่ทำงาน ,โรงพยาบาล ,หรือสถานที่ใดๆ ที่ใช้ชีวิตในวัยกลางคน จนถึงสุดท้ายของชีวิต
แต่สำหรับ "น้าจิ๋ม"แล้วบ้านหลังที่ 3 คือ "บ้านหอมลำดวน" ที่ซึ่งสอนให้ "ทานอาหาร".. จากที่ให้อาหารทางสายยาง ก็กลับมาทานอาหารเองได้ จากการฝึกของเจ้าหน้าที่ทั้งพยาบาล ,ผู้ดูแล และ โรงครัวที่ซึ่งสอนให้ "พูด"... จากที่สื่อสารไม่ได้ ก็กลับมาพูด ร้องเพลง เล่าเรื่องราวทั้งอาการ และ ความต้องการต่างๆได้ ผ่านกิจกรรมศิลปะ สวดมนตร์ ร้องเพลง และอื่นๆอีกหลากหลายที่ซึ่งสอนให้ "เดิน"... จากที่ติดเตียงกลับมานั่งรถเข็น และพัฒนาไปสู่การหัดเดิน จากกำลังใจของ เจ้าหน้าที่ และเพื่อนผู้สูงอายุบ้านหลังนี้ เสมือนที่ที่เลี้ยงดูเรา แทนครอบครัว, คอยรับเรากลับบ้านเมื่อต้องออกไปโรงพยาบาล, คอยเป็นหูเป็นตาแทน เมื่อยามต้องอยู่ในภาวะพึ่งพิง และบ้านหลังนี้ คือบ้านหลังสุดท้ายที่เรียกว่าครอบครัวค่ะ
อ่านเพิ่มเติม